وه که جدا نمی‌شود نقش تو از خیال من...تا چه شود به عاقبت در طلب تو حال من

اینم از یلدای امسال من:  من، حافظ، اقتصاد خرد و نادر ابراهیمی و سرفه های پی در پی

مجال من همین باشد که پنهان عشق او ورزم

کنار و بوس و آغوشش چه گویم چون نخواهد شد

اوست نشسته در نظر من به کجا نظر کنم

طی زمان کن ای فلک، مژده وصل یار را...پاره ای از میان ببر این شب انتظار را

شد به گمان دیدنی عمر تمام و من همان...چشم به ره نشانده ام جان امیدوار را

هم تو مگر پیاله ای بخشی از آن می کهن...ور نه شراب دیگری نشکند این خمار را

شد ز تو زهر خوردنم مایه رشک عالمی...بسکه به ذوق می کشم این می ناگوار را

دگران روند و آیند و تو همچنان که هستی

روی از من سر گردان شاید که نگردانی

چون زلف تو ام جانا در عین پریشانی
چون باد سحرگاهم در بی سر و سامانی
من خاکم و من گردم من اشکم و من دردم
تو مهری و تو نوری تو عشقی و تو جانی
خواهم که ترا در بر بنشانم و بنشینم
تا آتش جانم را بنشینی و بنشانی
ای شاهد افلاکی در مستی و در پاکی
من چشم ترا مانم تو اشک مرا مانی
در سینه سوزانم مستوری و مهجوری
در دیده بیدارم پیدایی و پنهانی
...

من زمزمه عودم تو زمزمه پردازی
من سلسله موجم تو سلسله جنبانی
از آتش سودایت دارم من و دارد دل
داغي که نمی بینی دردی که نمی دانی
دل با من و جان بی تو نسپاری و بسپارم
کام از تو و تاب از من نستانم و بستانی

...



hard to forget

من مانده ام و دل تنگی و دنیایی حرفِ نگفته
گویی گم شده ام در این هجومِ سکوتِ تلخ

قایقی خواهم ساخت

خواهم انداخت به آب

دور خواهم شد از این خاک غریب

 ...

همچنان خواهم راند

نه به آبی ها دل خواهم بست

نه به دریا پریانی که سر از خاک به در می آرند

ای دل غم دیده حالت به شود دل بد مکن

...

Hard to forget

امشب همه آسمان ها را به دنبال تو گشتم

خسته و بی تابم

دلتنگی هایم به وسعت دریاها

...

نه تو می مانی و نه اندوه

و نه هیچیک از مردم این آبادی

...

به حباب نگران لب یک رود قسم

و به کوتاهی آن لحظه شادی که گذشت

غصه هم می گذرد

آنچنانی که فقط خاطره ای خواهد ماند

لحظه ها عریانند

به تن لحظه خود، جامه اندوه مپوشان هرگز

       

شازده کوچولو پرسید: پس آدمها کجا هستند؟ آدم در بیابان احساس تنهایی می کند

مار گفت : با آدم ها نیز آدم احساس تنهایی می کند

هیچ کس با من نیست
 

مانده ام تا به چه اندیشه کنم
 

مانده ام در قفس تنهایی
 

در قفس می خوانم
 

چه غریبانه شبی است
 

شب تنهایی من

ما را به جز خیالت فکری دگر نباشد

به قول دوستی خاطرات مثل سیگار میمونه...خیلی لذت بخشه اما از درون می پوسونتت

چقــدر دلتنــگ حضــورت هستــم

کــاش تصــویــرت، نفــس مــی کشیــد

Need a shoulder to cry on...

میخوام از این به بعد طوری زندگی کنم که کلمه "ای کاش"  رو از زندگیم حذف کنم.دیگه نمیخوام تو زندگیم برگردم به گذشته و بگم ای کاش

سر آن ندارد امشب که برآید آفتابی

براي بعضي درد ها نه ميتوان گريه كرد نه ميتوان فریاد زد
...
فقط می توان سکوت کرد و در خود شکست

روزگارا تو اگر سخت به من می گیری با خبر باش که پژمردن من آسان نیست

گر چه دلگیرتر از دیروزم

گر چه فردای غم انگیز مرا می خواند

لیک باور کردم

دلخوشی ها کم نیست

زندگی باید کرد



گاه و بیگاه لب پنجره ی خاطره ام می آیی

ای صمیمی ای دوست

تو مرا یاد کنی یا نکنی

من به یادت هستم

چه قشنگ می گفت فامیل دور

از در بسته دزد رد می‌شه ولی از در باز رد نمی‌شه

در باز ُ کسی نمی‌زنه. ولی در بسته رو همه می‌زنند.خود شما به خاطر این‌که بدونی توی این پسته دربسته چیه، می‌شکنیدش.دل آدم هم مثل همین پسته می‌مونه یه سری از دل‌ها درشون بازه. می‌فهمی تو دلش چیه.ولی یه سری از دلها هست که درش بسته ‌است

این‌قدر بسته نگهش می‌دارند که بالاخره یه روز مجبور می‌شند بشکنند و همه‌چی خراب می‌شه

....‌



با اینکه داشتن امید واهی از مظاهر حماقت است اما باید اعتراف کنم گاهی طی مسیر را راحت تر میکند.مسیری که چه بخوای و چه نخوای باید طی کنی   

در اندرون من خسته دل ندانم کیست

که من خموشم و او در فغان و در غوغاست

Sometimes you have to forget what you want to remember what you deserve...

ساقی بده پیمانه ای ز آن می که بی خویشم کند

...

زان می که در شبهای غم بارد فروغ صبحدم

غافل کند از بیش و کم فارغ ز تشویشم کند

...

می نویسم شاید این درون آشفته آرام گیرد

غم عجیبی روی دلم سنگینی می کند

چشمهایم را می بندم

میخواهم همه چیز خواب باشد 

بجز این گنه ندانم که محب و مهربانم

به چه جرم دیگر از من سر انتقام داری

عاقبت یک روز می گریزی از اندیشه تردید... 

چند لحظه که توی تاریکی بمانی , کم کم چشم هایت عادت می کنند و می توانی هالۀ سیاهی از حجمِ اشیاء را ببینی و ترس ات می ریزد . حماقت اینطوری ست , کافی ست لایه های قیرگون سفاهت را بپذیری تا آرام آرام جای وحشت را آسودگیِ بی عقلی و سرخوشیِ بلاهت پُر کند...

آدمی ست دیگر

یک روز حوصله هیچ چیز را ندارد

دوست دارد بردارد خودش را بریزد دور

...

کودکی ام را دوست داشتم...روزهایی که به جای دلم سر زانوهایم زخمی بود

دلتنگی خوشه انگور سیاه است

لگدکوبش کن

لگدکوبش کن

بگذار ساعتی سربسته بماند

مستت می کند اندوه

....