چند لحظه که توی تاریکی بمانی , کم کم چشم هایت عادت می کنند و می توانی هالۀ سیاهی از حجمِ اشیاء را ببینی و ترس ات می ریزد . حماقت اینطوری ست , کافی ست لایه های قیرگون سفاهت را بپذیری تا آرام آرام جای وحشت را آسودگیِ بی عقلی و سرخوشیِ بلاهت پُر کند...
No comments:
Post a Comment