در این حضرت چو مشتاقان نیاز آرند ناز آرند

که با این درد اگر دربند درمانند درمانند

پ.ن: دست سعدی و حافظ و بقیه شعرای عزیزدرد نکنه واقعا!حرف دل ما رو به بهترین شکل ممکن  بیان کردند!

این ره که تو میروی به ترکستان است

با وجود اینکه هیچگونه اعتقاد مذهبی ندارم و عادت هم ندارم سهل انگاری ها و خرابکاری هایی که منشاش خودمم رو بندازم گردن قسمت و حکمت و از این حرفا، باید اعتراف کنم این بار احساس میکنم کاینات داره تمام تلاششو می کنه تا منو از راهی که قدم گذاشتن در اون به وضوح به صلاحم نیست منصرف کنه اما من همچنان به امید معجزه دارم پافشاری می کنم...

راه رفتنی رو باید رفت...

من چرا دل به تو دادم که دلم می‌شکنی...؟

همون حسی رو دارم که وقتی داشتم جلد آخر کتاب کلیدر رو می خوندم داشتم

آخر قصه رو می دونستم. می دونستم که گل محمد، شخصیت مورد علاقم میمره اما کاری نمی تونستم بکنم. دلم نمی خواست قصه تموم شه. نه می تونستم دست از خوندن بردارم نه می تونستم آخر قصه رو عوض کنم

حال و روز زندگی الان من هم شده حکایت خوندن جلد آخر کلیدر

کاش می شد آخر قصه رو عوض کنم...



خواهی که سخت و سست جهان بر تو بگذرد

بگذر ز عهد سست و سخن های سخت خویش

یکی دیگر از مظاهر حماقت، صداقت داشتن با کسی است که سیاست دارد

خاموشی لبم نه ز بی دردی و رضاست

از چشم من ببین که چه غوغاست در دلم

تعطیلات عید هم دارد تمام می شود

من ماندم و دنیایی درس و کار و تمرین و کیس!اگر از همین الان شروع کنم باز هم وقت کم میاورم.اصلا تمرکز ندارم. حوصله درس هم ندارم!دردهایی که داشتم کم نبود که این استرس لعنتی هم به آن اضافه شده و به دنبال آن سردرد
ای کاش دغدغه نمره و معدل و ترم آینده را نداشتم لااقل
هیچ وقت تسلیم روزگار نشدم اما این بار دیگر دارم کم میاورم

 

 

 



نازنین آمد و دستی به دل ما زد و رفت
پرده ی خلوت این غمکده بالا زد و رفت

کنج تنهایی ما را به خیالی خوش کرد
خواب خورشید به چشم شب یلدا زد و رفت

درد بی عشقی ما دید و دریغش آمد
آتش شوق درین جان شکیبا زد و رفت

خرمن سوخته ی ما به چه کارش می خورد
که چو برق آمد و در خشک و تر ما زد و رفت

رفت و از گریه ی توفانی ام اندیشه نکرد
چه دلی داشت خدایا که به دریا زد و رفت

سخت است حرفت را نفهمند

سخت تر این است که حرفت را اشتباهی بفهمند

حالا می فهمم خدا چه زجری می کشد

وقتی این همه آدم حرفش را نفهمیدند هیچ

اشتباهی هم فهمیده اند

 

دکتر علی شریعتی

مثل عکس رخ مهتاب که افتاده در آب

در دلم هستی و بین من و تو فاصله هاست

دولت آن است که بی خون دل آید به کنار

بايد از چيزی کاست
گر بخواهيم به چيزی افزود
هرکس آيد به ‌رهی سویِ کمال
تا کمالی آيد،از دگرگونه کمالی بايد
چشمِ خواهش بستن
زندگانی اين است؛
وين‌ چنين بايد رَستن

نازک آرای تن ساق گلی

که به جانش کشتم

و به جان دادمش آب

ای دریغا

به برم می شکند

...

دستها می سایم

تا دری بگشایم

بر عبث می پایم

که به در کس آید

آزموده را دوباره آزمودن خطاست

وای باران

باران

شیشه پنجره را باران شست

ار دل من اما

چه کسی نقش تو را خواهد شست؟

آسمان سربی رنگ

من درون قفس سرد اتاقم دلتنگ

می پرد مرغ نگاهم تا دور

وای باران

باران

پر مرغان نگاهم را شست

...

Alt + Ctrl + Del

کسی رامیشناسی که شیشه ی شکسته پنجره ای را بند بزند
پیش از آن که بروی
پیش از آن که بشکند ؟

دلم یک آلزایمر خفیف می خواهد ...!