راه رفتنی رو باید رفت...

من چرا دل به تو دادم که دلم می‌شکنی...؟

همون حسی رو دارم که وقتی داشتم جلد آخر کتاب کلیدر رو می خوندم داشتم

آخر قصه رو می دونستم. می دونستم که گل محمد، شخصیت مورد علاقم میمره اما کاری نمی تونستم بکنم. دلم نمی خواست قصه تموم شه. نه می تونستم دست از خوندن بردارم نه می تونستم آخر قصه رو عوض کنم

حال و روز زندگی الان من هم شده حکایت خوندن جلد آخر کلیدر

کاش می شد آخر قصه رو عوض کنم...



خواهی که سخت و سست جهان بر تو بگذرد

بگذر ز عهد سست و سخن های سخت خویش

یکی دیگر از مظاهر حماقت، صداقت داشتن با کسی است که سیاست دارد

خاموشی لبم نه ز بی دردی و رضاست

از چشم من ببین که چه غوغاست در دلم

تعطیلات عید هم دارد تمام می شود

من ماندم و دنیایی درس و کار و تمرین و کیس!اگر از همین الان شروع کنم باز هم وقت کم میاورم.اصلا تمرکز ندارم. حوصله درس هم ندارم!دردهایی که داشتم کم نبود که این استرس لعنتی هم به آن اضافه شده و به دنبال آن سردرد
ای کاش دغدغه نمره و معدل و ترم آینده را نداشتم لااقل
هیچ وقت تسلیم روزگار نشدم اما این بار دیگر دارم کم میاورم

 

 

 



نازنین آمد و دستی به دل ما زد و رفت
پرده ی خلوت این غمکده بالا زد و رفت

کنج تنهایی ما را به خیالی خوش کرد
خواب خورشید به چشم شب یلدا زد و رفت

درد بی عشقی ما دید و دریغش آمد
آتش شوق درین جان شکیبا زد و رفت

خرمن سوخته ی ما به چه کارش می خورد
که چو برق آمد و در خشک و تر ما زد و رفت

رفت و از گریه ی توفانی ام اندیشه نکرد
چه دلی داشت خدایا که به دریا زد و رفت

سخت است حرفت را نفهمند

سخت تر این است که حرفت را اشتباهی بفهمند

حالا می فهمم خدا چه زجری می کشد

وقتی این همه آدم حرفش را نفهمیدند هیچ

اشتباهی هم فهمیده اند

 

دکتر علی شریعتی

مثل عکس رخ مهتاب که افتاده در آب

در دلم هستی و بین من و تو فاصله هاست

دولت آن است که بی خون دل آید به کنار

بايد از چيزی کاست
گر بخواهيم به چيزی افزود
هرکس آيد به ‌رهی سویِ کمال
تا کمالی آيد،از دگرگونه کمالی بايد
چشمِ خواهش بستن
زندگانی اين است؛
وين‌ چنين بايد رَستن

نازک آرای تن ساق گلی

که به جانش کشتم

و به جان دادمش آب

ای دریغا

به برم می شکند

...

دستها می سایم

تا دری بگشایم

بر عبث می پایم

که به در کس آید

آزموده را دوباره آزمودن خطاست

وای باران

باران

شیشه پنجره را باران شست

ار دل من اما

چه کسی نقش تو را خواهد شست؟

آسمان سربی رنگ

من درون قفس سرد اتاقم دلتنگ

می پرد مرغ نگاهم تا دور

وای باران

باران

پر مرغان نگاهم را شست

...

Alt + Ctrl + Del

کسی رامیشناسی که شیشه ی شکسته پنجره ای را بند بزند
پیش از آن که بروی
پیش از آن که بشکند ؟

دلم یک آلزایمر خفیف می خواهد ...!



دردها فراموش می شوند اما هم دردها هرگز

اینبار هیچ همدردی نیست.این دردی ست که تنهای تنها باید مرهم بر رویش بگذارم و مداوایش کنم و این خودش نوعی درد است.

ز آشفتگی حال من آگاه کی شود

آنرا که دل نگشت گرفتار این کمند

می دانی

یک وقتهایی باید روی یک تکه کاعذ بنویسی تعطیل است

تعطیل

و بچسبانی پشت شیشه افکارت

باید به خودت استراحت بدهی

دراز بکشی

دستهایت را زیر سرت بگذاری

به آسمان خیره شوی

و بی خیال سوت بزنی

در دلت بخندی به تمام افکاری که پشت شیشه دلت صف کشیده اند

آنوقت به خودت بگویی

بگذار منتظر بمانند

گره به باد مزن اگر چه بر مراد رود

گاهی نمی شود که نمی شود

خوب یه وقتایی باید صورت مسئله رو پاک کرد دیگه!راحت !چرا همش دنبال راه حلی عزیز من؟!!!اینم خودش یه راه حل دیگه

سال نو می شود

غم های من نیز نو می شوند

اصلا حس عید و بهار نیست

انگار مرده ام...مرده ای متحرک

عجیب احساس ناامیدی می کنم،شبیه همون حسی که عید سال 88 داشتم وقتی بزرگترین حامی زندگیم رو از دست دادم

چه اتفاقی برام افتاده که دیگه حتی رویاپردازی هم نمی کنم

 و نه حتی آرزویی

 

...

هیچ یاس مسلمی نیست که قطره ای از امید را در قلب خود نگه ندارد و هیچ بدبینی مفرطی نیست که مملو از ذرات شناور خوش بینی نباشد

 

نادر ابراهیمی

از شباهت به تکرار میرسیم
از تکرار به عادت
از عادت به بیهودگی
و از بیهودگی به خستگی و نفرت

 

 

 

نادر ابراهیمی،یک عاشقانه آرام

چه بگویم که غم از دل برود چون تو بیایی

چون سنگ ها صدای مرا گوش می کنی

سنگی و ناشنیده فراموش می کنی

سنگ در برکه می اندازم و می پندارم

با همین سنگ زدن ماه به هم می ریزد

پشیمونی برای کارهایی که کردی به مرور از بین میره
اما پشیمونیه کارهایی که نکردی ...
تا آخر عمر عذابت میده

سن عقلی بعضی آدم ها واقعا چقدر با سن شناسنامه ایشون متفاوته!حالا اگر بیشتر بود خوب بودا...کمتره اکثرا

عجیب دچار نوستالژی شدم امشب

...

شب تهي از مهتاب
شب تهي از اختر
ابر خاکستري بي باران پوشانده
آسمان را يکسر
ابر خاکستري بي باران دلگير است
و سکوت تو پس پرده ي خاکستري سرد کدورت افسوس
سخت دلگيرتر است
شوق بازآمدن سوي توام هست
اما
تلخي سرد کدورت در تو
پاي پوينده ي راهم بسته
ابر خاکستري بي باران
راه بر مرغ نگاهم بسته

...

خواب رؤياي فراموشيهاست
خواب را دريابم
که در آن دولت خاموشيهاست
من شکوفايي گلهاي اميدم را در رؤياها مي بينم
و ندايي که به من مي گويد

گر چه شب تاريک است
دل قوي دار ، سحر نزديک است
...
من گمان مي کردم
دوستي همچون سروي سرسبز
چارفصلش همه آراستگي ست
من چه مي دانستم
هيبت باد زمستاني هست
من چه مي دانستم
سبزه مي پژمرد از بي آبي
سبزه يخ مي زند از سردي دي
من چه مي دانستم
دل هر کس دل نيست
قلبها ز آهن و سنگ
قلبها بي خبر از عاطفه اند
...
کوه بايد شد و ماند
در من اين جلوه ي اندوه ز چيست ؟
در تو اين قصه ي پرهيز که چه ؟
حرف را بايد زد
درد را بايد گفت
سخن از مهر من و جور تو نيست
سخن از تو
متلاشي شدن دوستي است
و عبث بودن پندار سرورآور مهر
... 

مرد این بار گران نیست دل مسکینم

عزیز من!وقاحت با شجاعت فرق داره!همینطور با جسارت!جدا موندم چرا یک عده نمیتونن بین اینا تمایز قائل بشن

به زخم خورده حکایت کنم ز دست جراحت

که تندرست ملامت کند چو من بخروشم 

زیادی که گذشت کنی و اشتباهات کسی رو ببخشی  در حقش لطف نکردی!فقط  باعث میشی زشتی کارش در نظرش از بین بره و لطفت رنگ و بوی وظیفه به خودش بگیره

آخر به چه گويم هست از خود خبرم چون نيست...