وه که جدا نمی‌شود نقش تو از خیال من...تا چه شود به عاقبت در طلب تو حال من

اینم از یلدای امسال من:  من، حافظ، اقتصاد خرد و نادر ابراهیمی و سرفه های پی در پی

مجال من همین باشد که پنهان عشق او ورزم

کنار و بوس و آغوشش چه گویم چون نخواهد شد

اوست نشسته در نظر من به کجا نظر کنم

طی زمان کن ای فلک، مژده وصل یار را...پاره ای از میان ببر این شب انتظار را

شد به گمان دیدنی عمر تمام و من همان...چشم به ره نشانده ام جان امیدوار را

هم تو مگر پیاله ای بخشی از آن می کهن...ور نه شراب دیگری نشکند این خمار را

شد ز تو زهر خوردنم مایه رشک عالمی...بسکه به ذوق می کشم این می ناگوار را