روزگارا تو اگر سخت به من می گیری با خبر باش که پژمردن من آسان نیست

گر چه دلگیرتر از دیروزم

گر چه فردای غم انگیز مرا می خواند

لیک باور کردم

دلخوشی ها کم نیست

زندگی باید کرد



گاه و بیگاه لب پنجره ی خاطره ام می آیی

ای صمیمی ای دوست

تو مرا یاد کنی یا نکنی

من به یادت هستم

چه قشنگ می گفت فامیل دور

از در بسته دزد رد می‌شه ولی از در باز رد نمی‌شه

در باز ُ کسی نمی‌زنه. ولی در بسته رو همه می‌زنند.خود شما به خاطر این‌که بدونی توی این پسته دربسته چیه، می‌شکنیدش.دل آدم هم مثل همین پسته می‌مونه یه سری از دل‌ها درشون بازه. می‌فهمی تو دلش چیه.ولی یه سری از دلها هست که درش بسته ‌است

این‌قدر بسته نگهش می‌دارند که بالاخره یه روز مجبور می‌شند بشکنند و همه‌چی خراب می‌شه

....‌



با اینکه داشتن امید واهی از مظاهر حماقت است اما باید اعتراف کنم گاهی طی مسیر را راحت تر میکند.مسیری که چه بخوای و چه نخوای باید طی کنی   

در اندرون من خسته دل ندانم کیست

که من خموشم و او در فغان و در غوغاست

Sometimes you have to forget what you want to remember what you deserve...

ساقی بده پیمانه ای ز آن می که بی خویشم کند

...

زان می که در شبهای غم بارد فروغ صبحدم

غافل کند از بیش و کم فارغ ز تشویشم کند

...

می نویسم شاید این درون آشفته آرام گیرد

غم عجیبی روی دلم سنگینی می کند

چشمهایم را می بندم

میخواهم همه چیز خواب باشد 

بجز این گنه ندانم که محب و مهربانم

به چه جرم دیگر از من سر انتقام داری

عاقبت یک روز می گریزی از اندیشه تردید... 

چند لحظه که توی تاریکی بمانی , کم کم چشم هایت عادت می کنند و می توانی هالۀ سیاهی از حجمِ اشیاء را ببینی و ترس ات می ریزد . حماقت اینطوری ست , کافی ست لایه های قیرگون سفاهت را بپذیری تا آرام آرام جای وحشت را آسودگیِ بی عقلی و سرخوشیِ بلاهت پُر کند...

آدمی ست دیگر

یک روز حوصله هیچ چیز را ندارد

دوست دارد بردارد خودش را بریزد دور

...

کودکی ام را دوست داشتم...روزهایی که به جای دلم سر زانوهایم زخمی بود

دلتنگی خوشه انگور سیاه است

لگدکوبش کن

لگدکوبش کن

بگذار ساعتی سربسته بماند

مستت می کند اندوه

....