من از دست غمت

شیوه نوشین لبان خدا خدا چهره نشان دادن است، عزیز من
پیشه اهل نظر، دیدن و جان دادن است
چون به لعلش میرسی خدا خدا، جان بده و دم مزن، عزیز من
مزد چنین عاشقی، نقد روان دادن است
من از دست غمت، من از دست غمت، عزیزم
چه مشکل ببرم جان، چه مشکل ببرم جان
با ما بی وفا تو که نبودی
بی مهر و وفا تو که نبودی
پر جور و جفا تو که نبودی
دور از دل ما تو که نبودی
من از دست غمت، من از دست غمت، عزیزم
چه مشکل ببرم جان، چه مشکل ببرم جان
شیوه نوشین لبان خدا خدا، چهره نشان دادن است، عزیز من

پیشه اهل نظر، دیدن و جان دادن است

....



در دلم بود که بی دوست نباشم هرگز...چه توان کرد که سعی من و دل باطل بود

ما آزموده ایم در این شهر بخت خویش...بیرون کشید باید از این ورطه رخت خویش

مرا می‌بینی و هر دم...

مرا می‌بینی و هر دم زیادت می‌کنی دردم ...تو را می‌بینم و میلم زیادت می‌شود هر دم

به سامانم نمی‌پرسی نمی‌دانم چه سر داری... به درمانم نمی‌کوشی نمی‌دانی مگر دردم

نه راه است این که بگذاری مرا بر خاک و بگریزی... گذاری آر و بازم پرس تا خاک رهت گردم

ندارم دستت از دامن بجز در خاک و آن دم هم... که بر خاکم روان گردی بگیرد دامنت گردم
فرورفت از غم عشقت دمم دم می‌دهی تا کی ...دمار از من برآوردی نمی‌گویی برآوردم

...

سکوت سرشار از ناگفته هاست

پس از سفر های بسیار و

عبور از فراز و فرود امواج این دریای طوفان خیز

بر آنم که در کنار تو لنگر افکنم

بادبان برچینم

پارو وانهم

سکان رها کنم

به خلوت لنگرگاهت در آیم

و در کنارت پهلو گیرم

آغوشت را بازیابم

استواری امن زمین را زیر پای خویش

...